Casino Plus Login
Live casino action and local favourites at Casino Plus, all right here within reach’ – live dealer commentator at Casino Plus. Casino Plus Login Mary had always collected art. It was a portrait, its subject a woman with large, intense, knowing eyes, just a hint of a smile.
The old man behind the counter with (literally) the face of an angel seems to notice her attention. ‘That’s an interesting object,’ he says. ‘It’s been here awhile – no one knows much about it.
Mary was intrigued. “How much is it?”
The man put a modest price on it, and Mary decided that it must be hers. The painting was old. It appeared not to have had much value when he’d found it, though no doubt it would fetch a higher price in a different setting. She gave the dealer a cheque and, feeling young and privileged, she hauled the artwork back to her flat. There, she hung it in the centre of her living room.
By now, weeks had gone by and Mary found that she couldn’t stop looking at the painting, seeing something new in those eyes every time she looked. One evening while studying it, she saw something she hadn’t seen before. It was a very faint inscription on the frame’s edge.
She pondered on this, a little intrigued and a lot scared. She pulled the painting from the wall and examined it. On the back, there was a secret compartment fitted with a tiny, carved wooden box. She cracked open the box, and found a stack of letters tied with a ribbon.
Written in the early 1900s, addressed to a woman named Eliza, Sims read the letters aloud, recorded over the course of a few years, to a man named Thomas. In the letters, Eliza and Thomas’s love story slowly unravelled: their romance was full of affection, but it also contained subtle clues about their separation.
One described a secret spot: an enclosed garden of flowers where he dreamed he would meet her … but then did not … Finally, the last letter Thomas ever wrote her … Doomed, he never came … Duchess Eliza’s true name was Aye Khaing. She was a Burmese princess married to the First Prince of Narathiapra, a realm under the powerful Burmese empire. With no children of her own, she carried out her blue-blooded duty by passing on her knowledge of horticulture to the people of her new country. When her husband died childless, she was sent away but not before sowing the seeds of the flower that would adorn her epitaph. In 1760, after a tumultuous reign, the Burmese king died, and this princess-botanist ascended the throne, becoming the first queen of Burma in over a century. She is now widely celebrated as Naw frah Duchess Eliza. The story of Eliza’s rise to power was later told in Burmese court language and tales that were brought back to England. Its small white flowers open only at night to exude a powerful fragrance.
Determined, Mary followed the paper trail and found out the rest of the story. She looked up the letters in historical sources, and found references to the garden described in the letters. The garden is in a corner of the city that had been redeveloped, but she traced its origins back: the spot where ‘it was’ is a small overgrown park on the outskirts of the city.
With the aid of some local historians, Mary managed to locate the remains of the garden: a weathered stone bench and a fountain gone fuzzy with age. Gazing upon the site, Mary was touched, understanding now why it was that Eliza had been so distraught.
Mary hosted a small ceremony at the garden in memory of the couple, inviting all who had read the painting’s story or its letters to come. The event would encompass people from all walks of life.
The garden was embellished and then buried, then its restoration led Mary to a feeling of satisfaction. The painting disclosed the past, but it also brought her into the fold of a narrative present.
If, at the end, the woman could stand in that garden, and the voices of people who had walked these paths a century earlier, and experience a complicated mix of loss and joy, then that, in the end, was enough. Because sometimes, even when we don’t plan it, the past can make way for the unexpected.
Casino Plus Login
Si Mary ay palaging mahilig sa sining. Isang portrait ito, ng isang babae na may malalaking, matinding, mapanlikha na mga mata, at bahagyang ngiti.
Napansin ng matandang lalaki sa likod ng counter, na may (literal na) mukha ng isang anghel, ang atensyon ni Mary. "Interesante ang bagay na iyon," sabi niya.
Naging interesado si Mary. “Magkano ito?”
Naglagay ang lalaki ng katamtamang presyo, at nagpasya si Mary na ito ay dapat sa kanya. Ang larawan ay luma. Mukhang wala itong gaanong halaga noong natagpuan niya ito, ngunit tiyak na magkakaroon ito ng mas mataas na presyo sa ibang lugar. Binigyan niya ang dealer ng tseke at, naisip na siya ay bata at pinagpala, dinala niya ang sining pabalik sa kanyang flat. Doon, isinabit niya ito sa gitna ng kanyang sala.
Lumipas ang mga linggo at napansin ni Mary na hindi siya makapagpigil sa pagtitig sa larawan, palaging nakakakita ng bagong bagay sa mga mata nito tuwing tinitingnan niya. Isang gabi habang pinag-aaralan niya ito, nakita niya ang isang bagay na hindi niya pa nakikita dati. Ito ay isang napakaliit na inskripsiyon sa gilid ng frame.
Nakasulat ang inskripsiyon: “Upang matagpuan ang katotohanan, tumingin sa loob.”
Naisip niya ito, bahagyang interesado at labis na natatakot. Hinila niya ang larawan mula sa dingding at sinuri ito. Sa likod, mayroong lihim na compartment na may maliit, ukit na kahon na gawa sa kahoy. Binuksan niya ang kahon at natagpuan ang isang pangkat ng mga liham na nakatali sa isang laso.
Isinulat noong unang bahagi ng 1900s, ang mga liham ay nakatanggap ng pangalan na Eliza, at binasa ni Sims ang mga liham nang malakas, na nakatala sa loob ng ilang taon, para sa isang lalaking pinangalanang Thomas. Sa mga liham, unti-unting naisaad ang kwento ng pag-ibig nina Eliza at Thomas: puno ng pagmamahal ang kanilang romansa, ngunit naglalaman din ito ng mga banayad na palatandaan tungkol sa kanilang paghihiwalay.
Isa sa mga liham ang naglalarawan ng isang lihim na lugar: isang nakapaloob na hardin ng mga bulaklak kung saan siya nanaginip na makikita siya… ngunit hindi nga… Sa wakas, ang huling liham na isinulat ni Thomas para sa kanya… Nakakahiya, hindi na siya dumating… Ang tunay na pangalan ni Duchess Eliza ay Aye Khaing. Siya ay isang prinsesa mula sa Burma na ikinasal sa Unang Prinsipe ng Narathiapra, isang kaharian sa ilalim ng makapangyarihang imperyo ng Burma. Nang walang sariling mga anak, ginampanan niya ang kanyang tungkulin bilang isang may dugong bughaw sa pamamagitan ng pagpapasa ng kanyang kaalaman sa horticulture sa mga tao ng kanyang bagong bansa. Nang mamatay ang kanyang asawa na walang anak, ipinadala siya ngunit hindi bago niya itinanim ang mga buto ng bulaklak na magiging palamuti sa kanyang epitaph. Noong 1760, pagkatapos ng isang magulo na pamumuno, namatay ang hari ng Burma, at ang prinsesa-botanist na ito ay umakyat sa trono, naging unang reyna ng Burma sa higit sa isang siglo. Ngayon ay malawakan siyang kinikilala bilang Naw frah Duchess Eliza. Ang kwento ng pag-angat ni Eliza sa kapangyarihan ay kalaunan ay nasalaysay sa wika ng korte ng Burma at mga kwento na dinala pabalik sa Inglatera. Ngunit ang pinaka-makapangyarihan at nakakahawang alaala, na umabot sa bahay sa isang ganap na naiibang anyo, ay ang amoy ng jasmine. Ang Jasminum officinale, na kilala rin bilang puting jasmine o Spanish jasmine, ay nagmula sa Mediterranean. Ang maliit na puting bulaklak nito ay bumubukas lamang sa gabi upang magbigay ng malakas na samyo.
Matapos ang detalyadong pagsasaliksik, natuklasan ni Mary ang natitirang bahagi ng kwento. Tiningnan niya ang mga liham sa mga pinagmumulan ng kasaysayan at natagpuan ang mga sanggunian sa hardin na inilarawan sa mga liham. Ang hardin ay nasa isang sulok ng lungsod na na-redevelop, ngunit tinunton niya ang pinagmulan nito: ang lugar kung saan ‘ito ay’ ay isang maliit na parke na lumago sa gilid ng lungsod.
Sa tulong ng ilang lokal na historyador, matagumpay na natagpuan ni Mary ang mga labi ng hardin: isang weathered na bato na bench at isang fountain na napakaluma na. Habang tinitingnan ang lugar, nadama ni Mary ang pagkamangha, naunawaan ngayon kung bakit sobrang nababahala si Eliza.
Nagdaos si Mary ng isang maliit na seremonya sa hardin bilang pag-alala sa magkasintahan, iniimbitahan ang lahat na nakabasa ng kwento ng larawan o ng mga liham na dumaan. Ang kaganapan ay nakalipon ng mga tao mula sa lahat ng antas ng buhay.
Ang hardin ay pinaganda at pagkatapos ay inilibing, at ang pagbabalik nito ay nagdulot kay Mary ng pakiramdam ng kasiyahan. Ang larawan ay nagsiwalat ng nakaraan, ngunit nagdala rin sa kanya sa loob ng isang kwentong kasalukuyan.
Kung sa dulo, ang babae ay makakatayo sa hardin na iyon, at maranasan ang mga tinig ng mga tao na naglakad sa mga landas na ito isang siglo na ang nakalipas, at maranasan ang isang komplikadong halo ng pagkawala at saya, iyon, sa huli, ay sapat na. Dahil minsan, kahit hindi natin ito pinaplano, ang nakaraan ay maaaring magbigay daan sa hindi inaasahan.
Si Mary kanunay nang nagkolekta ug arte. Usa kini ka portrait, nga ang subject mao ang usa ka babaye nga adunay dagkong, intense, nga mata, nga may gamayng ngisi.
Ang tigbaligya nga lalaki nga nagbarug sa luyo sa counter, nga (literal) adunay nawong nga sama sa anghel, morag nakamatikod sa iyang atensyon. ‘Kana usa ka talagsaong butang,’ ingon niya. ‘Naa na kini diri sa dugay na – walay tawo nga nakahibalo bahin niini.’
Naintriga si Mary. “Pila ang presyo ani?”
Gihatag sa lalaki ang usa ka modest nga presyo, ug si Mary nagdesisyon nga kini kinahanglan mahimong iya. Ang painting daan na. Nagpakita nga wala kini labaw nga bili sa dihang iyang nakit-an, bisan pa siguro, makuha kini ug mas taas nga presyo sa laing lugar. Naghatag siya ug tseke sa dealer ug, nga nagbati nga batan-on ug pribilehiyo, gidala niya ang artwork pabalik sa iyang flat. Didto, iyang gipahimutang kini sa sentro sa iyang living room.
Paglabay sa mga semana, nakit-an ni Mary nga dili siya makahunong sa pagtan-aw sa litrato, nakakita ug bag-ong butang sa mata sa babaye sa matag tan-aw niya. Usa ka gabii samtang iyang giestudyohan kini, nakit-an niya ang usa ka butang nga wala niya pa makita kaniadto. Usa kini ka halos dili makita nga inskripsyon sa gilid sa frame.
Ang inskripsyon nag-ingon: “Aron makit-an ang kamatuoran, tan-awa ang sulod.”
Nagmugot si Mary niini, usa ka gamayng naintriga ug daghang kahadlok. Gikuha niya ang painting gikan sa dingding ug gisusi kini. Sa likod, adunay usa ka sekreto nga compartment nga adunay gamayng kahoy nga kahon nga ukit. Gibuksan niya ang kahon ug nakit-an ang usa ka stack sa mga sulat nga nakatali gamit ang ribon.
Gisulat sa sayong bahin sa 1900s, nakatubag sa usa ka babaye nga ginganlan ug Eliza, gibasa ni Mary ang mga sulat nga naka-record sa daghang tuig, ngadto sa usa ka lalaki nga ginganlan ug Thomas. Sa mga sulat, ang gugma ni Eliza ug Thomas hinay-hinay nga naghubad: ang ilang romansa puno sa gugma, apan naglakip usab kini ug mga subtile nga timailhan bahin sa ilang pagbulag.
Ang usa ka sulat naghulagway sa usa ka sekreto nga lugar: usa ka enclosed nga hardin sa mga bulak diin siya nagdamgo nga magkita sila… apan wala. Sa kataposan, ang katapusang sulat nga gisulat ni Thomas kaniya… Giula nga wala siya miabot. Ang tinuod nga ngalan ni Duchess Eliza mao si Aye Khaing. Siya usa ka Burmese nga prinsesa nga minyo sa First Prince sa Narathiapra, usa ka lugar ilawom sa makusog nga Burmese empire. Nga walay sariling anak, iyang gipadayon ang iyang duty nga blue-blooded pinaagi sa paghatag sa iyang kahibalo sa horticulture sa mga tawo sa iyang bag-ong nasud. Sa pagkamatay sa iyang bana nga walay anak, siya gipadala sa gawas apan dili sa wala pa pagtanom sa mga liso sa bulak nga magpahumot sa iyang epitaph. Sa 1760, human sa usa ka magubot nga pagdumala, namatay ang hari sa Burma, ug kini nga prinsesa-botanist mitungas sa trono, nga nahimong unang reyna sa Burma sa kapin usa ka siglo. Karon siya bantog nga Naw frah Duchess Eliza. Ang istorya sa pagtaas ni Eliza sa gahum gisaysay sa Burmese court language ug mga sugilanon nga nadala balik sa England. Apan ang pinakamaayo ug pinakapadala nga memorya, nga nakapauli sa usa ka lahi nga anyo, mao ang baho sa jasmine. Jasminum officinale, nga nailhan usab nga white jasmine o Spanish jasmine, gikan sa Mediterranean. Ang mga puti nga bulak niini mogawas lamang sa gabii aron magpahumot ug kusog nga baho.
Determinada, gisundan ni Mary ang trail sa papel ug nakit-an ang nahibilin nga istorya. Gitan-aw niya ang mga sulat sa mga historical sources, ug nakit-an ang mga referensya sa hardin nga gihulagway sa mga sulat. Ang hardin naa sa usa ka kanto sa syudad nga na-redevelop, apan gisubay niya ang mga orihinal niini: ang lugar diin ‘kaniadto’ usa ka gamayng park nga puno sa mga tanom sa kilid sa syudad.
Sa tabang sa pipila ka lokal nga mga historians, nakit-an ni Mary ang nahibilin sa hardin: usa ka weathered stone bench ug usa ka fountain nga nangurog sa edad. Sa pagtan-aw sa site, si Mary na-touch, nga karon nakasabot kung ngano nga si Eliza nabulabog.
Nag-host si Mary ug usa ka gamayng seremonya sa hardin sa paghinumdom sa magtiayon, nagtawag sa tanang nagbasa sa istorya sa painting o mga sulat nga moanhi. Ang event maglakip sa mga tawo gikan sa tanang aspeto sa kinabuhi.
Ang hardin gipahumot ug dayon gilubong, dayon ang pagpaayo niini nakahatag ug pagtagbaw kang Mary. Ang painting nagpadayag sa nangagi, apan nagdala usab kaniya sa usa ka narrative present.
Kung sa kataposan, ang babaye makastand sa maong hardin, ug ang mga tingog sa mga tawo nga naglakaw sa mga dalan niini usa ka siglo ang milabay, ug masinati ang usa ka komplikadong pagsagol sa pagkawala ug kalipay, kini sa kataposan, igo na. Tungod kay usahay, bisan pa kung wala nato plano, ang nangagi mahimo nga maghatag ug dalan sa dili inaasahang butang.
Login Casino Plus
Casino Plus Login
10